Arrium Nurum iam senescentem iuvabat itinera maritima suscipere, sæpicule trans Atlantica litora. Ut otiosas itineris horas falleret versus, Camenæ Numine afflante, ludere solebat. Ut unum afferam exemplum, hi, qui sequuntur, mentis quietem beatitudinemque laudant eius qui mari tranquillo ac sereno placide navigat rerumque naturæ venustatem miratur.
Nāvigātiō
Mīra quiēs pelagī. Nōn ullīs concita
ventīs
æquora fulgescunt; nullīs agitāta
procellīs
en, regerunt radiōs Phœbī dē sīdere
missōs.
Fūmificam circumvolitat vaga gāvia
puppim,
raucisonō poscens strepitū purgāmina
nāvis,
circum et lascīvi lūdunt delphīnes in
undā.
Quam suāve est, lābī per cærula
sēmisopōrum,
lēniter in cūnīs mōtum ... Discēdite,
cūræ,
alma quiēs, sēdā cōr atque oblīvia
præbē!
Iosephus IJsewijn, litterarum latinarum omnis ævi peritissimus investigator, familiariter utebatur Arrio illo Nuro. Quum huius poematium supra exscriptum legit, animadvertit tria illa verba quibus carmen incipit, videlicet mira quies pelagi, iam pridem selecta esse a Publio Papinio Statio ut quendam versum carminis incoharent, in opere c.i. Silvarum libri. Qua re animadversa, Iosephus amicum suum rogavit an ex eo vetere poeta, nomine Statio, tres illas voces petivisset. Ad hæc autem Nurus humili sinceroque animo respondit Publium illum Papinium Statium a se nunquam in vita lectum. Tunc vero IJsewijnius animadvertit hac in re non de felici quadam imitatione agi sed potius de cæco eodemque lucido nexu, miro certe casu facto, inter poetas longissimo temporis intervallo inter sese disiunctos. [Cfr. hunc locum.] Ceterum, eiusmodi "coincidentiam disiunctorum", ut, Nicolaum Cusanum adludentes, ita dicamus, alibi notavimus cum de quibusdam Arri Nuri et Henrici Meibomii versibus ageremus.
No hay comentarios:
Publicar un comentario