miércoles, 16 de diciembre de 2020

De poematiis quibusdam s. XIX compositis ad artem Latine versificandi discipulis tradendam.

Lepidis sane poematiis aliquot, velut hisce binis, quæ sequuntur, quidam fortunati adulescentes artem Latine metrica ratione versificandi s. XIXº discebant, præceptore et auctore Ioanne-Stehpano-Judith Forestier (1764–1830).

 

Puer excusat garrulitatem.

 

Garrio. Si quid inest vitii, peccasse fatebor,

at mihi debentur tali pro crimine laudes.

Garrit quidquid habet festivum et amabile mundus;

garrit cum teretes inter fluit unda lapillos;

garrit vere novo modulans philomela sub umbra;

garrula fertur apis, parvo dum bombilat ore;

garrulitate placet resonans in vallibus Echo.

 

 

De pueris.

 

 

Felices nimium pueri, sua si bona norint!

Illos non raptat per mille pericula belli

laudis cæcus amor; non illos enecat auri

insatiata fames, nec honorum dira cupido.

Quum prope iam medium sol altior attigit orbem,

illos e placido mater dulcissima somno

excitat, atque dapes festina petentibus offert.

Curarum expertes equitant in arundine  longa,

ludunt cum paribus, rident, saliuntque canuntque.

Vt sol decedens crescentes duplicat umbras,

sponte sua in noctem teneros sopor occupat artus,

nec pueris somnos abrumpit cura salubres.

jueves, 9 de julio de 2020

De Jani Passerati (1534-1602) carmine quodam ac NIHIL amplius

Heri, felici quodam casu,  dum alia in Rete quæritabam, in mirum carmen incidi ab Ioanne Passeratio, vulgo Jean Passerat, (1534-1602) poeta exaratum dicatumque ad amicum professorem Erricum Memmium.




Quod quidem carmen cur mirum habuerim fortasse requiratis. Nihil est enim de quo eo carmine agitur. Gustum ut habeatis en aliquot versus excerpti: 


POEMA CI N. JOANNIS PASSERATI REGII IN ACADEMIA PARISIENSI PROFESSORIS AD ORNATISSIMVM VIRVM

ERRICVM MEMMIVM


[de nihilo]


Janus adest, festæ poscunt sua dona kalendæ. 

Munus abest festis quod possim offerre kalendis.

siccine Castalius nobis exaruit humor?

usque adeo ingenii nostri est exhausta facultas,

immunem ut uideat redeuntis ianitor anni?                        

quod nusquam est, potius noua per uestigia quæram.

Ecce autem partes dum sese uersat in omnes

inuenit mea Musa NIHIL, ne despice munus.

nam NIHIL est gemmis, NIHIL est pretiosius auro.

huc animum, huc igitur uultus aduerte benignos:                        

res noua narratur quæ nulli audita priorum,

Ausonii et Graii dixerunt cætera uates,

Ausoniæ indictum NIHIL est Græcæque Camenæ.

E cælo quacunque Ceres sua prospicit arua,

aut genitor liquidis orbem complectitur ulnis                       

Oceanus, NIHIL interitus et originis expers.

Immortale NIHIL, NIHIL omni parte beatum.

(...)

conspectu lucis NIHIL est iucundius almæ,                        

uere NIHIL, NIHIL irriguo formosius horto,

floridius pratis, Zephyri clementius aura;

in bello sanctum NIHIL est, Martisque tumultu:

justum in pace NIHIL, NIHIL est in fœdere tutum.

felix cui NIHIL est, (fuerat hæc uota Tibullo)                        

non timet insidias: fures, incendia temnit:

sollicitas sequitur nullo sub iudice lites.

ille ipse inuictis qui subiicit omnia fatis

Zenonis sapiens, NIHIL admiratur et optat.

Socratici gregis fuit ista scientia quondam,                        

scire NIHIL, studio cui nunc imcumbitur uni.

nec quicquam in ludo mauult didicisse juuentus,

ad magnas quia ducit opes, et culmen honorum.

(...) 

et Phœbo ignotum NIHIL NIHIL altius astris.

tuque, tibi licet eximium sit mentis acumen,

omnem in naturam penetrans, et in abdita rerum,                        

pace tua, Memmi, NIHIL ignorare uideris.

sole tamen NIHIL est, et puro clarius igne.

tange NIHIL, dicesque NIHIL sine corpore tangi.

cerne NIHIL, cerni dices NIHIL absque colore.

surdum audit loquiturque NIHIL sine uoce, uolatque                        

absque ope pennarum, et graditur sine cruribus ullis.

absque loco motuque NIHIL per inane uagatur.

humano generi utilius NIHIL arte medendi.

(...)

uulneribus sæui NIHIL auxiliatur amoris.

uexerit et quempis trans mæstas portitor undas,

ad superas immo NIHIL hunc reuocabit ab Orco.

inferni NIHIL inflectit præcordia regis,                        

parcarumque colos, et inexorabile pensum.

obruta Phlegræis campis Titania pubes

fulmineo sensit NIHIL esse potentius ictu:

porrigitur magni NIHIL extra mœnia mundi:

diique NIHIL metuunt. quid longo carmine plura                       

commemorem? uirtute NIHIL præstantius ipsa,

splendidius NIHIL est; NIHIL est Ioue denique maius.

sed tempus finem argutis imponere nugis:

ne tibi si multa laudem mea carmina charta,

de NIHILO NIHILI pariant fastidia uersus.


Nec tamen nihil movit me huius poetæ epitaphium a semet ipso pereleganter scriptum:


Hic situs in parvā Jānus Passertius urnā

Ausoniī doctor rēgius ēloquiī

Discipulī memorēs tumulō date serta magistrī

ut variō flōrum mūnere vernet humus

Hoc cultū officiō mea molliter ossa quiescent

Sint modo carminibus non oneranda malīs.

miércoles, 22 de abril de 2020

Ad beatam Ørbergii memoriam



 

Nōn montēs aurī nōbīs Montaurius ille est
Pollicitus frustrā, sed, famulīsque suīs
Ac dominīs nōs Rōmānīs dūcentibus omnēs,
Perveteris monstrat iam Latiī agricolās 
Nec longam Rōmam esse viam neque difficile esse
Nōbīs, quī morimur, carpere rīte diēs.
Nam ære perennius  ēloquium Ausonium obtulit nōbīs
expositum per sē, Monticulum Aureolum!


Dura satis res est Latios conscribere versus! Id enim scripsit recentissimi ævi poeta, nomine Arrius Nurus, lepido disticho ad divum illum Ovidium dicato.
Quid ergo? Si poetæ vere ingenioso feliciorisque venæ, Arrio dico Nuro, dura videbatur ars pangendi versus metricos, quid mihi rudissimo atque imperitissimo huius rationis versificandi videatur?
At operæ pretium me facturum putavi si tandem aliquando versus ludere auderem, non ut aliis stultum in modum poeticam quandam ostentarem facultatem qua, ut patet, omnino careo, sed studiosos Latinitatis suadendi causā ut cotidie perlegant auctores, ut ab optimis eorum exempla felici certe imitationi sumant, ut, aliquid denique, suum ac proprium proferre haud vereantur.
Numquam vero antehac, fatendumst mihi, in vita distichon scripseram. Illud igitur supra exaratum nescio an rudissimo stilo adumbratum, tamquam si gallina, ut aiunt, scripsisset, -nam versus scripturienti vix subeunt ipsi verba Latina mihi, nisi ex illis auctoribus petita- primum est tentamen non ut poetam agam, sed ut pergam discere divinam hancce linguam. Quamobrem oro mihi ignoscant peritiores si quid peccaverim, si tanta audacia versus componere statuerim. Nil est igitur nisi merum exercitamentum, adumbratum enim poematium rudiore videlicet forma quasi ab agrestis procacisque Fauni œstro nescio quo percitus verius quam a Musarum numine afflatus scripserim, hac tamen mente, ut hunc sermonem per usum discere pergam ac per semet ipsum, viam ingressus illius optimi magistri Dani, Ørbergii sive Montauri dico, qui centum ante annos primam hausit lucem, qui, humanistarum, qui dicuntur, vestigia premens, docuit nos magistros linguam veluti sermonem docendam esse, non sicut aridam farraginem infinitorum præceptorum. Ad eius igitur beatam memoriam illud primum tentamen poeticum, merum certe tironis progymnasma, grato ex animo totoque e pectore feci.